De laatste levensfase van je dier

Eens zal de tijd komen dat we afscheid moeten nemen van ons (huis) dier. De gedachte daaraan doet vaak al huiveren. Dat komt omdat de relatie die we met onze dieren hebben ongeëvenaard is. Als we verdriet hebben, kunnen we op onze dieren rekenen. Een dier kijkt niet naar hoe wij eruitzien, in wat voor huis we leven en of we rijk of arm zijn. Voor een dier gaat het om onvoorwaardelijke liefde en een dier is er om ons te helpen. Emotioneel gezien, maar op het spirituele vlak. De onvoorwaardelijke liefde die dieren ons tonen voelt als een warme deken en is erin zowel slechte als goede tijden. Wij zullen (bijna) altijd ons dier overleven, want dieren leven nu eenmaal korter dan mensen. Het verlies van een dier kan heel moeilijk en pijnlijk zijn. Wij weten dat het gaat gebeuren, maar ook weten we dat wij soms de beslissing moeten nemen over de levensbeëindiging van ons dier omdat we het niet langer willen laten lijden als het heel ziek is.

Dieren voelen zelf al ruim van tevoren aan als zij in hun laatste levensfase zijn. Uiteraard voelen wij dat ook wel maar wij mensen voelen dat toch anders aan dan dieren. Een dier heeft geen ratio en leeft volledig in het ‘nu’. Zij accepteren pijn en/of een ziekte en leren ermee leven. Vaak als de pijn of ziekte echt tot uiting komt, dan is het vaak ‘te laat’ om ons dier nog te helpen. Dieren zijn niet bang voor de dood. Zij begrijpen en verwachten het natuurlijke ritme van het leven, waar ook hun dood deel van uitmaakt. Dieren hebben, net als mensen een ziel. Sommige dieren kiezen ervoor om te incarneren, als ze een reden hebben om naar de fysieke wereld terug te keren, zoals veel mensen geloven dat wij dat kunnen. Dieren nemen hun verantwoordelijkheid voor hun gezin zo serieus, dat ze zich vaak in leven houden, ook al hebben ze veel pijn, tot ze weten dat hun baasjes er emotioneel aan toe zijn om ze los te laten.

In mijn werk spreek ik ook met oude dieren die aangeven dat zij in hun laatste levensfase terecht zijn gekomen. Zij willen hun baasjes/verzorgers erop voorbereiden dat het moment eraan kan komen. Veel mensen vragen dan wanneer het moment is en of het dier dat aan kan geven. Een dier (of een mens) kan niet aangeven wanneer zij de overgang gaan maken maar wat de dieren ermee willen zeggen is dat ze niet willen dat je ineens dat verdriet hebt, dat ze er nog zijn, dat je samen naar dat moment van afscheid toe kan leven. En natuurlijk is het een heel ander verhaal als je dier plots uit het leven gerukt wordt, door een ongeluk of anders.. Dieren zijn zo puur in hun uitingen, zij willen enkel plezier, liefde maar ook dat wij dit ervaren. De dood hoort bij het leven en is ook het enige in het leven wat we zeker weten; dat we 'doodgaan'.  

Ik voelde als kind zijnde al goed aan wanneer een dier in zijn laatste levensfase was gekomen. Ik ben opgegroeid met een kat, Pinky. Hij overleed dat ik 13 jaar was. Hij had ernstige last van zijn heupen en onderrug. Hij kon nauwelijks meer lopen en lag alleen maar achter een stoel in de serre kan ik mij herinneren. Vaak zat ik bij hem, even kriebelen onder zijn kin. Ergens voelde ik dat hij niet lang meer bij ons kon zijn. Ik zat op school, les Frans. Ik vergeet het nooit meer; ik werd ineens misselijk en moest heel sterk aan Pinky denken. Dat ik thuiskwam zei mijn moeder; ik moet je iets vertellen. Wij hebben Pinky vanmiddag in laten slapen bij de dierenarts. Ik werd boos, ik moest huilen en ik begreep het gevoel van misselijkheid. Ik voelde het dat Pinky ingeslapen werd. Zo heb ik het ook aangevoeld bij mijn 2 katten Tom en Puck. Tom maakte mij duidelijk dat hij niet lang meer bij me kon zijn. Ik weet nog dat ik toen alleen maar thuis ben geweest bij hem. Werken en dan snel naar huis. Laatste momenten meemaken. Zijn laatste levensfase duurde nog 6 maanden nadat hij dat aangaf aan me. Ook met Puck. Toen communiceerde ik intensief met dieren en zij vertelde me: ik weet niet hoe lang ik nog bij je kan zijn maar ik ben ernstig ziek, ik heb pijn in mijn buik en je moet een vriendinnetje voor Noah erbij nemen want hij kan niet alleen zijn als ik er niet meer ben. De schok die toen door mij heen ging… Haastig op zoek naar een poesje voor Noah. Zij kwam overigens zo op mijn pad, net als al mijn dieren. Ik wilde een laatste mooie fotoreportage maken van Puck. De fotograaf kwam binnen en zei: Ach wat leuk, je hebt ook een Brits Korthaar. Ik heb er 1 die zwanger is. Mijn wens was nog om zo’n Whiskas poesje te hebben en toen zei hij: zulke kittens gaan er geboren worden en zo kwam Suzy bij Puck en Noah wonen dat ze 3 maanden was. Puck heeft na de komst van Suzy nog 7 maanden geleefd. Ook nadat zij me duidelijk maakte dat ze in haar laatste levensfase zat, ben ik niet enkel nog van huis gegaan om te werken en boodschappen te doen. Ik wilde alleen maar bij haar zijn. Haar laatste levensfase heeft nog 1.5 jaar geduurd. Er staat geen tijd voor maar dieren wéten het wanneer ze in deze fase beland zijn. Voor dieren bestaat er sowieso geen tijd, omdat ze puur en enkel in het 'nu' leven. Hoelang Suzy haar laatste levensfase duurt... Ik heb geen idee en ik ga daar ook niet bij stil staan. Het leven gaat door en we moeten het leven zo plezierig mogelijk maken. 

In 2015 overleed mijn oma. Ik ging vaak naar haar toe. Ik nam dan chocolaatjes, gebakjes mee en samen spraken we over de dieren. Ze vond het prachtig wat ik deed met de dieren en vroeg vaak of nog een mooi verhaal had. Ik had een hele sterke band met haar (en nog steeds). Mijn oma was altijd bezig met kruiden, planten, homeopathie en een hele sterke liefde naar dieren en alles dat leeft. Kerst 2014 keek ik naar haar en toen zag ik iets bij haar wat ik niet kon verklaren. Ik voelde aan haar dat ze er niet lang meer zou zijn. In februari 2015 belde mijn vader mij op en vertelde me dat Granny (zo noemde ik haar) griep had. Ik ging naar haar huis toe en ik ging aan haar bed zitten. Ze sliep. Ze was heel erg doof dus ik aaide haar over haar wang. Ze werd wakker en zei: Hai Am, hoor je ook die mooie muziek, het is prachtig! Dat vond ik vreemd omdat ze hartstikke doof was zonder hoor apparaat. Op dat moment dat ik haar zag liggen in bed en ze dat zei, voelde ik dat ze ging sterven en in haar proces van sterven zat. 3 dagen later was ze overleden. We hebben afscheid genomen in het ziekenhuis en ik heb nog nooit zoveel liefde in haar ogen gezien. Het was 1 van de mooiste momenten die ik mee heb gemaakt omdat ze me liet zien dat liefde alles is en altijd blijft bestaan. Liefde is de meest krachtige energie die er bestaat. Haar ogen spraken liefde, ze was liefde. Nadat we weg zijn gegaan, is ze vrijwel meteen vertrokken naar het hiernamaals. Gelukkig voel ik haar nog sterk om mij heen en weet ik dat ze bij me is.

SUZY

20230117_112539.jpg

December 2022. Ik kijk naar mijn poes Suzy. Ze is al een aantal maanden aan het niezen, ze loopt slechter en sinds 2020 voelde ik iets aan haar rug maar ze was verder prima en ik schonk er geen aandacht aan. Nu voelde ik dat ze pijn in haar rug had maar.. Suzy is een meester in het verbergen van pijn. Ze zat bij me op bed en ik vroeg aan haar: als je een tumor in je neus hebt, wil je me dan recht in mijn ogen aankijken? Zo niet, draai dan je hoofd van me weg. En ze keek me recht in mijn ogen aan en bleef me aankijken. Ik wist het! Ik voelde het! Er kwamen geen tranen, ik wist wat ik moest doen; cbd en thc geven. Maar op het moment dat ze aangaf dat ze een tumor in haar neus heeft, liep ze op een middag langs me en hoorde ik: ‘ik heb zware artrose in mijn onderrug, heupen en knieën’. Ik keek haar aan en stelde dezelfde vraag: als dit echt zo is, kijk me dan recht in mijn ogen aan. Zo niet, draai je hoofd van me weg. En ze bleef me recht in mijn ogen aankijken. Op dat moment wist ik dat ze aangaf dat ze in haar laatste levensfase zit. Tranen, huilen, reiki, homeopathie, een bezoek aan een alternatieve dierenarts, ik wilde er alles aandoen om haar een zo pijnvrij mogelijk laatste leven te geven maar dat deed niet veel. Foto’s laten maken van haar rug, neus en heupen en ja, ze heeft gelijk. Ze heeft zware slijtage in haar onderrug, heupen en knieën. Dit is heel ernstig wat ze moet dragen en ze heeft echt heel veel pijn. Ze lag alleen maar onder mijn bed maar ze vertelde me ook dat nu nog niet het moment van inslapen is. Ik heb met haar gesproken over homeopathie. Dat wilde ze proberen maar haar maag is erg gevoelig en de vele homeopathie per dag kon ze niet aan. Ze moest ervan overgeven. Weer contact met haar gemaakt, er waren 2 opties; doorgaan met de homeopathie, pijn hebben en de hele dag onder mijn bed liggen of toch de pijnstilling en ontstekingsremmer geven met als gevold nierfalen. Ze koos voor het laatste. Ik ben akkoord gegaan. Het is haar leven. Ze is nog te goed om haar te laten gaan. Zij wil op deze manier haar laatste levensfase leven en ik, ik kan alleen maar aan haar wens voldoen. ♥

Suzy zit nu een week aan de Meloxydil en ze is er weer. Ze slaapt weer in haar krabpaal, ze speelt weer, geeft de andere katten op hun falie, zit weer gezellig bij me op de bank. Dit is hoe zij haar laatste levensfase door wil brengen. Ze zei letterlijk: dood ga ik toch wel dus of ik nu nierfalen krijg en ziek wordt zonder veel pijn in mijn rug of ik heb enkel pijn in mijn rug maar ik ben niet ziek. Ik moet in dat proces van sterven komen voordat je mag helpen om mijn ziel uit mijn lichaam te halen. Dat vond ik heel mooi wat ze zei.

In mijn werk als vertaler tussen dier en mens spreek ik veel dieren die ziek zijn, die oud zijn. Sommige dieren die er echt al aan toe zijn om de overgang te maken maar dan aangeven dat ze nog willen blijven omdat hun baasje er niet klaar voor is. Of mensen die het heel moeilijk vinden om hun dier te zien lijden terwijl het dier zegt: ik ben nog niet klaar om te gaan. De laatste levensfase van een dier is heel moeilijk, pijnlijk en verdrietig maar kijk goed naar je dier. Schakel een dierentolk in om je dier aan het woord te laten over hoe je dier zich voelt, of het wensen heeft, wat het wil, hoe het dier zijn of haar sterfproces ziet. En vooral als laatste wil ik meegeven; geniet van elkaar. Maak mooie momenten samen, knuffel, lach met soms een traan en laat de tranen pas lopen als je dier er niet meer is. Dat ik zoveel verdriet had afgelopen weken, maakten al mijn dieren van streek. Alle 3 de katten en zelfs mijn paard keerde zijn hoofd van me af. Allemaal zeiden ze: ze is er nog en we zijn op aarde om plezier te maken, om levenslessen te leren, dit is haar proces en jouw levensles. Huilen kan altijd nog. En dat is waar ik me aan vast hou. Het gaat erom dat je leert omgaan met de emotie, accepteren en het beste ervan maken. Dus 'in het nu' (in het moment) leven. Huilen om iets wat nog moet komen is niet kunnen omgaan met je emotie. Het maakt je zwak, je gevoelens worden negatief terwijl als je de situatie accepteert, het los kan laten en leert omgaan met de situatie - precies wat dieren doen en je duidelijk maken - je in het moment leeft en ermee omgaat vanuit je hart. Je kan het niet veranderen dat je dier ziek is maar je kan er wel mee leren omgaan. Alle dieren communiceren via energie. De energie die wij uitstralen pikken zij al van verre van ons op dus als je veel huilt om je dier, denkt aan de toekomst, aan het ziekteproces, het overlijden, dat voelen onze dieren aan en dat raakt hen ook. Energie is de taal die dieren begrijpen. De energie die je uitstraalt, verteld alles wat een dier moet weten. Dieren voelen de uitstraling van de energie. Energie is een emotionele taal. Je hoeft je dier niet te vertellen dat je verdrietig, moe, opgewonden of ontspannen bent want je dier weet precies hoe jij je voelt. Je kan je groothouden, je kan zeggen wat je wilt, maar je energie kan ze nooit bedriegen. Dieren zijn zich ieder moment bewust van de energie die jij uitstraalt.  

Mijn oma verscheen vorige week in mijn droom. Ik zat er helemaal doorheen qua emotie. Ik zat op de bank. Ze kwam op mijn schoot zitten en ze pakte me vast. Tot mijn verbazing kon ik haar voelen en ruiken en ik weet niet hoe lang we zo gezeten hebben maar ze heeft al het verdriet weggenomen van me. Sinds ik over haar gedroomd heb, heb ik geen verdriet meer. Ze liet me ook mijn én haar overleden dieren zien en zo werd mij duidelijk dat als mijn dieren de overgang maken, dat zij er is om ze op te vangen. Ik word nu weer emotioneel maar ik kan niet huilen. In plaats van tranen, zit ik met een grote lach op mijn gezicht. Er is meer tussen hemel en aarde en hoe de laatste levensfase van je dier mag zijn; probeer er iets moois van te maken. Zie het als een geschenk dat jullie samen zijn geweest en vooral voor je dier(en) is het belangrijk dat je in het moment leeft, net als zij doen. Het is tijd als het tijd is en tot die tijd, maak iets moois van de tijd dat je nog samen bent. 

Als je hulp nodig hebt, zit je dier in zijn laatste levensfase, heb je vragen of wil je een gesprek met je dier hierover, je mag me altijd mailen. ♥

Ik las ooit een gedicht in het boek van Carol Gurney over hoe dieren de dood zien:

En God vroeg de geest van de kat, ben je klaar om thuis te komen?

Jazeker, helemaal, antwoordde de dierbare ziel.

En, als kat, weet je dat ik heel goed in staat ben om voor mezelf te beslissen.

Ga je dan mee? Vroeg God.

Straks, antwoordde de engel met de snorharen.

Maar ik moet langzaam gaan want mijn mensenvrienden hebben het moeilijk. Want weet je, ze hebben me nodig.

Maar begrijpen ze je dan niet, vroeg God. Dat je ze nooit zal verlaten? Dat jullie zielen met elkaar verstrengeld zijn? Voor altijd? Dat er niets wordt geschapen en niets wordt verwoest? Het is er gewoon … Voor eeuwig en altijd.

Dat zullen ze later wel begrijpen antwoordde de prachtige kat.

Want ik zal in hun hart fluisteren, dat ik altijd bij ze ben.

Ik ben er gewoon … Voor eeuwig en altijd.