Gebeurtenissen kunnen waarnemen, aanvoelen en weten is een mooie gave. Begrijp me niet verkeerd, ik ben er heel dankbaar voor. Soms is het best raar, vreemd en voel ik me vaak een buitenstaander ten opzichte van de mensen om mij heen. Want ik kan met dieren praten en ik snap heel goed dat dat raar is. Ik ben sowieso al een einzelganger, heb HSP en als ik alleen ben, kan ik mezelf het beste uiten. Ik wil jullie graag meenemen op een reis die plaats vind in mijn gedachten. Hoe krijg ik gebeurtenissen binnen die nog moeten plaatsvinden? En dan rest mezelf vaak de vraag: gaat dit wel gebeuren, ben ik gek dat ik dit denk, is dit mijn gedachte wel en waarom overkomt dit mij? Ik zal het voorbeeld geven van de rollercoaster waar ik nu een aantal maanden in zit en hoe ik dat beleef.
Eerst een korte inleiding; ik had een prachtig, gek, ondeugend, lief fjorden verzorgpaard. Zijn naam was Zolmar en hij stond samen met zijn fjorden vriendinnetje Orlinde in Santpoort Zuid bij een boer met nog 2 andere paarden. Ze waren beste maatjes. Ik had een hele goede band met hem, diepgaand, intens en het werd eigenlijk alleen maar intenser. Samen met de bijrijders van Orlinde reden we prachtige ritjes en het kon allemaal niet op! Tot ik ineens iets begon te voelen, weten en zien.
Het begon allemaal in mei 2017. Orlinde was al op leeftijd, 23 jaar. Ze was herstellende van een peesblessure en kon langzaam iets meer doen qua rijden. Zolmar was op dat moment 14 jaar. Ik zat op de bank en keek naar een programma van Dr. Pol. Daar moest hij een paard in laten slapen en ineens stroomden de tranen over mijn wangen en het bleef stromen.. Ik voelde een pijn in mijn hart die ik nog niet eerder had gevoeld en dacht toen: als Zolmar nog maar heel lang blijft leven!! En ik dacht: wat moet het vreselijk zijn om je beste maatje te moeten missen en meteen daarna de gedachte: Amber, nee.. hou op, deze gedachte is niet van jou.. Dat komt vast omdat je zit te kijken naar een paard op tv wat de overgang maakt. Zolmar is gezond en pas 14 jaar, die gaat zeker nog wel 10 jaar mee. Maar toch dat intense, diepe verdriet voelen, hartzeer. En de gedachte: ik ga kapot als mij dit nu zou overkomen. In die maand kreeg ik plots de drang om naar een paard voor mezelf te kijken. Altijd al de wens gehad naar een eigen paard en ik deed het; ik ging kijken op marktplaats, facebook maar ook de gedachte van mezelf in mijn hoofd: Amber, je hebt een geweldig vriendje. Hij is dan niet van jou, maar je mag en kan er alles mee doen. Nee, dacht ik toen, ik kies voor Zolmar want ik kan mijn vriendje niet in de steek laten hoe groot de wens misschien ook is. Ik kreeg door in mijn gedachten: Amber, ben je niet gelukkig met wat je hebt? Ja, dacht ik toen, ik ben super gelukkig met dat leuke gekke paard, mijn beste maatje. Dat gevoel weer losgelaten toen op een dag er steeds een ooievaar in het weiland stond. Altijd dicht bij Zolmar in de buurt. Ik zag het, maakte wat foto’s en daar weer de gedachte: He, dat is vreemd? Een ooievaar staat naar mijn weten voor nieuw leven. Zou ik dan toch dat veulen moeten kopen wat ik gezien heb? Neeeeee, Amber houd op met denken en leef in het nu!
De tijd ging voorbij en we reden mooie ritjes met Orlinde en Zolmar en negen van de 10 keer kwamen we een Buizerd tegen. Soms kom je in je leven op bepaalde momenten vaak een zelfde dier tegen. Dat is dan je krachtdier. Een buizerd staat voor: purificatie van lichaam, denken en geest, geduld, visie, efficientie, zelfvertrouwen, transformatie, hergeboorte, ontwaken. Daar toen nog niet over na denkende maar meer in de trant van: als we een buizerd zien, dan denken we altijd aan Zolmar en Orlinde.
Ik merkte aan Zolmar wel dat hij gemakkelijker in de omgang werd, rustiger, braver. Hij kon namelijk enorm sterk zijn en wilde vaak, zonder onze toestemming, keihard rennen in het duin en dan kon je hem niet houden. Dan was hij heel moeilijk te rijden. Ik reed zo eind mei op Orlinde in het duin en ik voelde ineens een heel intens contact met haar en ik begon te huilen. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik meende op te vangen van haar dat ze me vertelde dat ze oud was en dat ze slijtage had aan haar benen. Ze vertelde dat ze niet meer volledig zou herstellen. Podverdorie, nou weer zo een gedachte. Ik kan deze gedachtegang niet tegen de baasjes vertellen van de paarden want ze verklaren me voor gek. Ik doe dat ook niet, ik houd het bij mezelf omdat ik niet zeker weet of het waar is en of het gaat gebeuren. Sommige dingen die ik door krijg, kan en mag ik niet vertellen. Maar. Ik blijf wel dat in mijn gedachten houden. Ik heb niets verteld tegen het baasje van Orlinde maar tegen de andere bijrijders weleens gezegd dat ik vermoed dat we blij moesten zijn met alleen nog de stapritjes die we konden maken met Orlinde.
Toen was het 13 juni en vond ik bloed in de urine van Zolmar. Ik belde zijn baasje op en zei dat ik het naar de dierenarts zou brengen. Ik had er niet een goed gevoel over want ik weet dat een paard zelden een blaasontsteking kan hebben. Na een miscommunicatie van ons en de dierenarts kreeg Zolmar 3 weken later een AB kuur omdat de arts dacht dat hij een blaasontsteking had. De ene keer vonden we bloed in zijn urine en dan bleef ik net zo lang op stal om hem te zien plassen en kijken of daar ook bloed in zat. Nee, dat was schoon maar het zat me niet lekker.. Wat was er aan de hand met Zolmar? Hij liep wel vrolijk en we konden gewoon rijden. Soms vond ik nog bloed maar zoals de arts had gezegd kon dat met de ontsteking te maken hebben. Tot dinsdag 11 juli. Ik had gereden in het duin, hij was zichzelf niet, heel sloom en dat ik hem terug zette in de paddock bleef hij staan en verroerde geen vin. Ik durfde niet naar huis te gaan en bleef bij hem. Na een uur dacht ik; ik ga zijn koorts meten. Toen had hij al 40.3 graden koorts. Dierenarts gebeld en bloed laten afnemen want we vertrouwden het niet. Mijn hele wezen zei me dat dit geen blaasontsteking was. Donderdag de uitslag; we moesten meteen naar Utrecht want zijn leverwaardes waren enorm hoog. Op dat moment wist ik eigenlijk al dat wat er zou gaan gebeuren. De rest van het verhaal kan ik nog niet schrijven omdat het te veel pijn doet. Zolmar hebben we 13 juli zijn vrijheid gegeven. Hij is overleden aan kanker. Wat ik wel kan vertellen is dat hij van iedereen afscheid wilde nemen. Ik voelde dat hij dat tegen me zei: hij pakte mijn hand met zijn mond en liet mijn hand even in zijn mond hangen, dat deed hij vaker. Toen ging hij iedereen af en dat het moment daar was, liep hij trots zoals hij was, stoer en fier naar de plaats waar hij geeuthanaseerd werd. Hij ging meteen ervoor staan: Zolmar wist het, hij wilde verlost worden van de pijn die hij in zijn lichaam had. Hij is gegaan zoals hij was, trots, fier en stoer. Ons vriendje en beste maatje.
Ik stuur vlinders naar Patricia zei hij (zijn baasje) en waarachtig.. Nog nooit heeft zij zoveel vlinders in haar tuin gehad. Voor mij gooide hij een hele vogel uit de lucht boven de paddock qua veren terwijl er geen vogel te zien was. Ik stond toen net uit te huilen bij Orlinde. Ook zij mistte haar maatje vreselijk veel. Dat was een heel mooi cadeautje van Zolmar.
De dagen, weken gingen voorbij en ik dacht: hoe zit het dan wat ik voelde dat ik op Orlinde reed? Zou ze Zolmar bedoeld hebben? Ik liet het maar los.. Op 20 september werd Orlinde weer kreupel links achter. Vanaf dat moment heb ik altijd gezegd dat ik voelde dat ze hier niet meer uit zou komen. Vraag me niet waarom, het is een gevoel, een weten. Ik vind het soms heel moeilijk ermee om te gaan. Het is toch gek en raar als ik tegen het baasje zeg dat Orlinde me verteld heeft dat het niet meer goed komt? Een maand geleden droomde ik dat ik Zolmar met Orlinde in mijn droom zag rennen, niet op aarde maar samen in het hemelrijk. Dat heb ik alleen tegen het baasje van Zolmar verteld en de bijrijder van Orlinde.
Ik ben meegegaan naar de kliniek met Orlinde een paar weken geleden. Iets met haar knie of kruisband. Daar zat vocht wat er niet hoorde en ze zou 4 weken rust in de paddock moeten hebben. Ik zag dat het alleen maar slechter ging en vorige week zaterdag stond ze nog maar op 3 benen. Ik huilde de hele dag, wetende dat het niet meer goed zou komen en denkende aan mijn droom, maar heb dit (zoals met sommige helderziende momenten wat ik heb) voor mezelf gehouden. Zondag ochtend ging ik haar op afstand behandelen en ineens komt Zolmar door en verteld me dat hij klaar staat om Orlinde op te halen. Tranen over mijn wangen, dit kan toch niet waar zijn? Zie je wel, ik had het toch goed gevoeld en gehoord.. Ik heb contact gemaakt met Orlinde en ze zei me dat ze klaar was om de overgang te maken. Ik heb haar uitgelegd dat Zolmar op haar stond te wachten. Telefoon gaat; Patricia belt; kan je naar stal komen? Orlinde gaat helemaal niet goed.. Meteen op de scooter naar stal, dierenarts gebeld, baasje van Orlinde gebeld en maar wachten. Gesproken met Orlinde, mijn hoofd tegen haar hoofd gelegd en gezegd dat ze mocht gaan liggen omdat ze bijna niet meer kon staan. Nee, zei ze. Ik moet wachten op mijn baasje. Als ik nu ga liggen, sta ik niet meer op. Ik heb haar getroost en haar bedankt voor al het moois wat ze gegeven heeft. Haar weer verteld dat Zolmar op haar wacht en toen keken Patricia en ik naar boven: 2 buizerds die heel lang over de paddock vlogen. Voor ons een teken dat Zolmar er was. Ook dit is erg pijnlijk om erover te schrijven, om een lang verhaal kort te maken; Orlinde is na de komst van haar baasje gaan liggen en niet meer opgestaan. Ze hief haar hoofd op en zei me dat iedereen nu afscheid moest nemen. Net als Zolmar dat deed.. De dierenarts heeft haar geholpen en toen, toen waren er ineens 2 paarden in 4 maanden tijd weg.. Weg, gewoon weg, zomaar, zo plots en onwerkelijk. Hoewel ik het ergens geweten heb. De tranen stromen nu weer over mijn wangen. Het is heel heftig om 2 paarden in zo een korte tijd te zien sterven.
Maar.. ik ga nu geen dingen meer voor me houden.. Als ik iets voel, weet of zie, zal ik het uitspreken en iedereen mag me voor gek verklaren. Ik heb hiervan geleerd dat ik nog beter moet luisteren naar wat een dier me verteld, erop in moet gaan, het moet uit diepen en vooral: tegen het baasje zeggen wat ik voel, hoe moeilijk en ongelooflijk dat ook is. De buizerds laten zich nog steeds zien, roept eerst even, vliegt een rondje en vliegt weer weg richting het duin. Het duin waar duizenden herinneringen zijn van Zolmar en Orlinde. 2 vriendjes die weer samen zijn.
Ik heb inmiddels mijn eigen fjordenpaard waar ik een nieuw avontuur mee aan ga. Het baasje van Zolmar ook en als we samen in het duin rijden op onze nieuwe paarden, weet ik heel zeker dat er altijd 2 paarden met ons mee zullen lopen. En wat mijn gedachten en helder zien ,weten en voelen betreft.. Ik ben ontzettend dankbaar voor deze gave!