Je dier laten inslapen zonder erbij te zijn, omdat je het 'niet kan'.

Ik voel me geroepen om een blog te schrijven over hoe wij, mensen, omgaan met het laten inslapen van onze dieren. Vooral bij kleine huisdieren komt het geregeld voor dat eigenaren van dieren niet bij het inslapen van hun dieren kunnen/willen zijn omdat ze het moeilijk vinden of het dier snel begraven omdat zij het moeilijk hebben met het overlijden van hun geliefde dier. Het breekt mijn hart elke keer weer als ik e-mails ontvang van mensen die ‘spijt’ hebben dat ze zo gereageerd hebben of gedaan hebben wat ze hebben gedaan en of het dier hun kan vergeven. Ik begrijp dat. Ik begrijp dat het moeilijk is om je dier te zien lijden en je er niet bij kan zijn i.v.m. emotie maar aan de andere kant kan ik daar ook boos en verdrietig om worden. Waarom niet door dik en dun, door lief en leed. Heb je enige idee hoe dit voor je dier voelt? Jarenlang alle liefde gehad en gegeven en bij inslapen moet het dier alleen sterven.. Zonder liefde, zonder vertrouwen van dié persoon die alles voor ze was. Dikke tranen rollen over mijn wangen op zo’n moment. Ik zal de kant toelichten van hoe een dier daarover ‘denkt’, wat het voelt en wat er door hun gemoedstoestand gaat.

Alle dieren worden oud, net als mensen krijgen ze ouderdomsklachten en vooral in de laatste levensfase van een dier kunnen dieren heel slecht worden. De ene persoon kan daar goed mee omgaan. Vind het zelfs mooi om hun dier oud te zien worden en weigert euthanasie maar de andere persoon kan daar niet tegen. Mensen maken een afspraak bij de dierenarts en willen er niet bij zijn als hun dier ingeslapen wordt. Enig idee hoe dit voelt voor een dier? Het dier dat je jarenlang liefde heeft gegeven, ONVOORWAARDELIJKE liefde, zonder er iets terug voor te verwachten.. Wat schrijft de media hierover? Vaak zal het hun ook kunnen helpen bij het verwerken van het verlies als ze de zekerheid hebben dat hun huisdier en vriend rustig is ingeslapen. Als u daarvoor kiest, hoeft u niet bij de laatste injectie aanwezig te zijn. Uw huisdier is dan al zo ver in slaap dat hij niets meer zal merken.

Ja, je dier is in slaap maar reken er maar op dat de ziel van het dier wakker is, misschien nog wel meer wakker dan dat het ziek was, voor de overgang. Misschien is je dier wel bang om alleen de overgang te maken. Verplaats jezelf eens in je dier in het proces van inslapen. De ziel is hetgeen wat uit het lichaam moet. De ziel moet een reis maken en jij bent degene die je dier helpt om aan deze reis te beginnen. De verbintenis moet worden verbroken met het lichaam zodat de ziel vrij kan zijn, naar het hemelrijk kan gaan, met het baasje mee naar huis gaan, om het aardse leven een plekje te geven, om tekens te geven aan hun baasje dat ze nog steeds bij ze zijn. De ziel van het dier beleefd alles en hoe koud, hoe verschrikkelijk het is als het baasje zegt: ik kan het niet en dan sterft het dier alleen. Alleen in een koude kamer met een dierenarts die dagelijks dieren in laat slapen en het voor hun routine is. Hoe voelt dat voor een dier? Nou, ik kan je vertellen dat dieren dat helemaal niet leuk vinden. Een dier wil met liefde naar het hemelrijk vertrekken. Liefde voelen, warmte voelen, onze stem horen die het dier woorden toespreekt dat we zoveel van het dier houden, onze tranen die verdwijnen in de vacht van onze dieren. Hoe fijn is het voor een kat om op schoot gelegd te worden na het 1e prikje, in je armen wordt gelegd waar het in liefde de overgang kan maken met de persoon samen waar een leven mee is gedeeld.

Dog-2.jpg

Zo maakte ik onlangs contact met een kat waarvan het baasje niet bij het sterfproces kon zijn. ‘Ik kon het niet aan, ik kon niet zien hoe mijn dier sterft. Kan hij me vergeven dat ik er niet bij wilde zijn? Dit voelde voor mij beter om zo te doen’. Dat ik de kat erover sprak was deze heel duidelijk ‘not amused’ over het gedrag van zijn baasje. De kat zei: ik heb 16 jaar lang mijn onvoorwaardelijke liefde gegeven, ik was er altijd, ik was altijd vrolijk en blij als ze thuiskwam. Ik ben nooit boos geweest, ik heb getroost als ze verdriet had, ik heb gesteund als ze me nodig had en op het punt dat ik haar het hardst nodig had, liet ze me vallen en was ik alleen. Dat was heel pijnlijk, ik begreep het niet en bovendien heel koud om op deze manier de overgang te maken. Ik stond perplex dat ik haar weg zag gaan bij de DA dat ik mijn lichaam verlaten had. Mijn lichaam lag daar op een koude tafel met mensen om mij heen die niet van mij hielden. Niets met mij hadden. Ik werd in een plastic zak gedaan en achter neergelegd. Dat vond ik bijzonder dieronvriendelijk, onwaardig, vreselijk vond ik het. Eigenlijk was ik blij dat ik verlost was maar wat had ik graag haar armen om me heen gevoeld, troostende woorden gehoord over hoeveel ze van me hield en hoe dankbaar ze was dat ik in haar leven was geweest maar daarentegen liet ze me achter.. Enig idee hoe dat voor mij voelde?

Tranen rollen dan over mijn wangen als ik een email ontvang met de vraag of de kat de persoon kan vergeven en of de kat begrijpt waarom de persoon het zo op deze manier heeft gedaan. Nee, dat valt niet te begrijpen, dat kan ook eigenlijk niet. Je bent het verplicht aan je dier om het in lief en leed te verzorgen, bij te staan en op het punt dat je dier je het hardst nodig heeft, verlaat je de spreekkamer. Kom op mensen!!! Hier moet je gewoon doorheen. Ja, het doet pijn, ja, het is hartverscheurend maar nogmaals: enig idee hoe het voor je dier voelt? Nee, want daar wordt op dat moment niet over na gedacht. Het gaat om het ego van de mens. Ik kan het niet dus ik doe het niet! En daar ligt je kat die de overgang aan het maken is. Alleen, alleen om de overgang te maken in een onbekende ruimte met onbekende mensen.

De hond die tegen me vertelde: ze namen afscheid van me in de spreekkamer. Ik wist wat er ging gebeuren. Ik was op en ik was heel ziek. De DA nam mij mee aan mijn riem de kamer in. Ik keek om naar mijn baasjes en zei: kom, help mij. Sta me bij. Maar ze huilden en het huilen werd luider dat ik in de kamer was, de deur in het slot dicht viel, ik mijn prikje kreeg, in slaap viel maar mijn ziel die juist wakker werd en de strijd aanging met mijn lichaam om bevrijd te worden. Waar waren mijn mensen op dat moment? Ik voelde me alleen en heel eenzaam en ik kon niet begrijpen waarom ze niet bij me waren. Ik heb altijd aan hun zijde gestaan, altijd en op het punt dat ik ze het meest nodig had, lieten ze me alleen. Ik heb me heel verdrietig gevoeld. Ik wilde dit samen doen, samen zijn. Ik had ze juist nodig om aan mijn reis te beginnen.

Lieve mensen, ALSJEBLIEFT, uit naam van alle (huis)dieren. Als je je dier in laat slapen, koester dat. Neem je dier in je armen, vertel je dier dat je van ze houdt en dat het goed is dat het mag gaan, bevrijd wordt van hun zieke en pijnlijke lichaam. Houd ze vast en geef ze die liefde. Laat je tranen rijkelijk vloeien maar doe dit SAMEN met je dier. Het heeft het zo hard nodig om in liefde de overgang te maken.

Tarieven-Freek-poot.jpg

“Het plezier dat je samen deelde, neemt niemand je meer af”

Ook het inslapen hoort erbij. Dat weet je als je dieren in huis neemt. Waarom wel al die liefde geven als je dier leeft maar het moment van inslapen afscheid nemen terwijl je dier dat juist zo hard nodig heeft dat jij erbij bent en alles doet om je dier in liefde te begeleiden naar het hemelrijk.

 Misschien haal ik met dit schrijven iets op mijn nek en raak ik klanten kwijt maar ik kom altijd op voor de dieren. Ik ben dierentolk om mensen te leren begrijpen wat hun dier nodig heeft. DIT is wat ieder (huis) dier nodig heeft bij inslapen: JOUW! En jouw onvoorwaardelijke liefde naar het dier toe.

Rest mij nog te vertellen dat ik ook vind dat elke dierenarts een aparte kamer in hun praktijk moet hebben waar baasjes en dieren rustig afscheid kunnen nemen tijdens het sterfproces. Dat zou voor mens en dier zeer dierwaardig en liefdevol zijn. Maar daarover in een volgend blog. Er is nog veel te verbeteren en veranderen bij het moment dat we onze dieren helpen om te beginnen aan hun laatste reis. 

Met liefde voor alle dieren, vanuit het diepst van mijn hart. ♥

Update 03-07-2021: Ik heb ontzettend veel lieve, hartverwarmende en emotionele reacties ontvangen op dit blog. Ik wil daar graag nog iets aan toevoegen:

Laat ik voorop stellen dat deze mensen bij komen omdat ze graag willen weten hoe het met hun dier gaat, dat ze schuldgevoel hebben en vergeven willen worden door hun dier. Ik help ze hiermee. Ik luister naar wat hun dier te vertellen heeft, hoe zij dit ervaren hebben. Er is altijd besef dat ze dit nooit meer zullen doen op deze manier dus het doet zeker iets bij de mens. Mijn doel is om meer mensen dit besef te geven. We zijn allemaal op aarde om levenslessen te leren, te ervaren en dit is zo'n levensles. Mensen die er niet bij konden zijn zeggen dan: ik laat mijn dier voortaan thuis inslapen, ik houd het vast, ik doe wat mijn dier wil. Sommige mensen kiezen voor stervensbegeleiding. Inzicht geven, dat is wat hun dier eigenlijk leert aan hun baasje/personeel/verzorgers/geliefden. Dus ik zet deze mensen niet in een kwaad daglicht. Ik probeer ze samen met hun dier te laten kijken naar hoe het ook kan en als die verandering dan zichtbaar word, ben ik (en de dieren) alleen maar dankbaar dat ze dat inzicht hebben kunnen geven. ♥

Liefs, Amber